• van Michelangelo Buonarroti •
Italiës beroemdste beeldend kunstenaar schreef ook poëzie, die pas na zijn dood werd uitgegeven. Michelangelo verzekerde bij herhaling dat hij zich geen dichter voelde. Toch herkennen we in zijn sonnetten onmiddellijk het genie.
Sonnet LXV
voor Giorgio Vasari
Het is een lange, verre reis gebleken:
mijn schip is lek, de tocht is bijna klaar
als ik de laatste haven binnenvaar –
waar alles wat we doen wordt afgerekend.
En als ik nog eens eerlijk heb gekeken
naar wat ik heb gedaan, zie ik een nieuwe waarheid:
ik heb mijn leven aan de kunst gegeven, maar
zij heeft het beeld van wat ik doen moest soms vertekend.
Wat was de zin van elke domme kus
waar ik voor leefde, met de dood nu heel dichtbij:
twee keer misschien. En ik ben dubbel bang.
Geen schilderij, geen beeldhouwwerk geeft mij de rust
die komt, wanneer ik naar een crucifix kijk:
mijn lieve God. Want hij zal mij omarmen.
Michelangelo Buonarroti
• vertaling Menno van der Beek, augustus 2024, naar de Engelse vertaling van John Addington Symonds