• door Boris Carvalho •
Boris Carvalho is filmmaker en schrijver. Hij heeft geschiedenis gestudeerd en rondt komend jaar een opleiding scenario af aan de Nederlandse Filmacademie. Verder legt hij nu de laatste hand aan zijn eerste korte film, Hikikomori.
Hotel Caldeira
Liftdeuren stoten onvermurwbaar tegen een gevallen mannequin. Laffe bossanova zwiert uit de luidsprekers. Een eenzaam concert voor klapperende deuren, gebroken glazen en gevallen nepwimpers in stollend bloed. Paz en Bembé waren het dichtst in de buurt toen ze het telefoontje van de centrale kregen. Na een korte inventarisatie strompelen ze van de plaats delict, in afwachting van versterking. Paz geeft over achter een boom, Bembé rolt een sigaret.
Het uitzicht is prachtig; één van ’s werelds mooiste vulkanen. Volgens de website van het hotel in ieder geval. Het is verboden om zijn echte naam uit te spreken, uit eerbied, om geen onheil af te roepen. De ‘ontdekker’ besloot hem dus maar naar zichzelf te vernoemen: Mount Morgan. Nu bevindt zich op de kraterrand de Marriott Morgan View, Hotel Caldeira in de volksmond.
De rechercheurs hebben Ines bij het zwembad achtergelaten. Ze was nog lang niet met een vluchtplan bezig. Bovendien is er maar één uitgang, als je het tenminste wilt overleven.
Ze zit op de rand van de infinity pool met haar benen in het water en kijkt uit over het reusachtige caldeirameer, een duistere poel die zich als een tweede spiegel voor het zwembad uitstrekt. Door gebrek aan zuurstof overleeft er niks in de diepte.
Het water van het zwembad kleurt inmiddels volledig rood, haar lievelingskleur. Chloor met een vleugje ijzer. Al weet die de Chanel niet volledig uit de lucht te wassen. Ze zouden het luchtje imbattable moeten dopen, of Ines. Ze heeft beide delen van de gebroken kroon tussen haar vingers geklemd. Háár kroon. De seksloze gitaarmuziek geeft het schouwspel een komisch randje, alsof het allemaal een klucht was. Plassen ketchup en rubberen kogels. Ze hoeft enkel ‘cut’ te roepen en de lichamen zullen uit het meer herrijzen, uit het zwembad stappen en zich opmaken voor de volgende take. De paarse linker-Louboutin, die van Dunia, ligt rechts achter Ines, de hak is gesneuveld. Een grote lap gele tule van Dayana’s galajurk wappert eenzaam in een jong boompje boven het meer, hellend boven de afgrond. Een donkere gestalte drijft naar het oppervlak. Ze herkent hem gelijk. Zelfs voordat ze ziet dat haar naam nog steeds in die vieze dikke letters op zijn arm staat. Helaas zijn haar kogels op. Zijn rug is volledig doorboord, bleek met donkerpaarse gaten, bosbessenclafoutis. Ines giechelt en gaat liggen, languit op haar rug.
Sirenes zigzaggen de berg op. Ines stapt uit het zwembad en loopt naar de afgrond. Met een sierlijke sprong duikt ze het meer in.
De rechercheurs zien later enkel nog een rode wolk in het donkere meer. Ze zullen de vulkaan vanaf nu Ines noemen, maar nooit hardop.